Annesas Appel (1978) neemt doorgaans dagelijkse dingen als uitgangspunt voor haar beeldend werk. Het is onze directe leefomgeving, een wereld waarmee we vertrouwd zijn waarop ze haar blik richt, zoals gebruiksvoorwerpen, landkaarten, een laptop, een kast met boeken, of kleding. Het zijn zaken die onderdeel zijn van onze routines en vanzelfsprekendheden. Annesas Appel onttrekt deze zaken aan de context waarin we er vertrouwd mee zijn. Voorwerpen of beelden analyseert ze en onderwerpt ze vervolgens aan een eigen systeem om zo te komen tot een nieuwe visuele weergave. Van observatie tot het uiteindelijke werk zijn de handelingen van Appel te begrijpen als vormen van toe-eigening, het op een eigenwijze in kaart brengen van elementen van een groter geheel zoals een laptop of wereldkaart. Het systeem dat ze gebruikt moet logisch voortkomen uit de informatie die de objecten of entiteiten in zich dragen. Het ontleden en in systemen plaatsen van elementen van een groter geheel leidt tot een serieel werk dat als een installatie, een portfolio maar ook in boekvorm tot zijn recht komt (bron: Johan Deumens).

Naast haar conceptuele aanpak besteedt Appel veel aandacht aan de presentatie en vormgeving van haar werk. Opmerkelijk zijn de intensief ogende aardse kleuren die in het werkproces ontstaan en de elegante geëigende papiersoorten die ze kiest. “De werken stralen zoveel rust en gevoeligheid uit voor materiaal en kleur, zo schrijft Anneke Oele (2015) dat de weg er naar toe helemaal uit het zicht verdwijnt. Het uiteindelijke werk heeft zijn eigen autonomie en betekenis”. 

Op de vraag waarom vaak het boekvorm gebruikt wordt om werken uit te beelden antwoord Appel: "Ik heb op de Rietveld Academie mode vormgeving gedaan en maakte daar eigenlijk ook al veel boeken. Na de academie ben ik ook doorgegaan met het maken van boeken. Daarnaast zijn de prints gekomen. Wat ik zo mooi vind van het werken in boekvorm is dat je daarmee een grote verzameling samen kunt brengen. Een boekvorm is overzichtelijk en heeft samenhang. Mijn werk heeft ritme en herhaling; je kunt het zien als een serie. Die herhaling en dat ritme past heel mooi in het doorbladeren van een boek. En het maakt niet uit of je dat van voor naar achteren doet of andersom: je kan er echt door heen bladeren. Doordat ik veel met de computer werk, vind ik het heerlijk om de boeken te maken. Het rillen, gaatjes prikken en binden; alle papier gaat door je vingers: het tactiele versus de computer. Het laatste werk, prints waarop ik ook met draad heb geborduurd, geeft voor mij net weer dat beetje extra. Zo heeft elke digitale print toch handwerk in zich" (bron: mail ARTisBOOK, Henk Woudsma, 4 maart 2020).